Fálkaorðan ( eða þakklæti þjóðar)

Eftir yfirreið mína um bloggið í dag þá fór ég einhverra hluta vegna að velta fyrir mér hvað ég þarf að afreka í lífinu til að öðlast þakklæti Íslensku þjóðarinnar og þá fá leyfi til að kalla mig: Handhafa hinnar íslensku Fálkaorðu.

Nú vil ég byrja á að gera smá játningu af því ég vil ekki vera með einhverja uppgerðar hæversku. Mér finnst gott að fá viðurkenningar og verðlaun. Mér finnst gott að hafa það á tilfinningunni að fólk meti mig og það sem ég geri. Ekki verra ef menn telja verk mín til afreka. Og hvað getur verið meiri viðurkenning en klapp á bakið frá samferðar og samtíðarmönnum sínum fyrir vel unnin störf, ég bara spyr ?

Til að komast að því hvað ég þarf að gera til að öðlast viðurkenningu fleiri en minna nánustu ( ömmu, krakkanna minna eða hundsins ) taldi ég liggja beinast við að fletta upp á vef forsetaembættisins og lesa mér til um Fálkaorðuna. Þar stendur í 1. grein svohljóðandi:

Orðunni má sæma innlenda einstaklinga eða erlenda fyrir vel unnin störf í þágu þjóðarinnar, einstakra þjóðfélagshópa eða landshluta, eða í þágu mikilvægra og góðra málefna á Íslandi eða á alþjóðavettvangi.

Í 4. grein stendur

Orðunefndin gerir tillögur til stórmeistarans um veitingu orðunnar.

Stórmeistari getur, er honum þykir hlýða, veitt orðuna án tillagna orðunefndar.

Þegar íslenskur ríkisborgari er sæmdur orðunni skal ávallt skýra opinberlega frá því hverjir sérstakir verðleikar hafa gert hann verðan sæmdarinnar.

Að auki getur hver sem er sent orðunefnd tillögu að orðuveitingu samkvæmt því sem stendur á síðunni

Ok. Hvað getur svona meðaljón eins og ég gert til að uppfylla þessi skilyrði ?

Næsta skref var þá að fara í yfirlit yfir orðuhafa síðustu ára ( 1996 til 2010 nánar tiltekið ) og sjá á þeirri upptalningu hvað menn ( og konur ) hefðu sér til ágætis unnið að þau ættu skilið þakklæti heillar þjóðar. Þar kom ýmislegt fróðlegt fram og þá er ég ekki að tala um einstaka barnaníðing sem þar þvælist óvart inn og krumpar stílinn á þessari annars virðulegu upptalningu fólks sem þjóðin sér ástæðu til að þakka sérstaklega.

Til dæmis komst ég að því að meðal þeirra sem hlotið hafa Hina íslensku Fálkaorðu eru meðal annarra íþróttamenn, myndlistamenn, prófessorar, stjórnarformenn, ráðherrar, biskupar ( jájá ég veit ) læknar, búfjárfræðingar, formenn ýmissa félagasamtaka, verslunarstjórar, skjalaverðir og svo mætti lengi telja. Ekki er síður forvitnilegt að sjá fyrir hvað öllu þessu fólki er þakkað. Það er til dæmis eftirtektarvert hve margir ráðherrar og fleiri opinberir embættismenn hafa verið ósínkir á tíma sinn í starfi og verið duglegir að mæta í vinnuna sína, landi og þjóð til heilla svo ekki sé minnst á alla íþrótta og listamennina sem hafa af óeigingirni neitað sér um venjulegt líf og daglaunavinnu til að geta borið hróður þjóðar sinnar sem víðast. Öðrum eru þökkuð störf á vettvangi félags og æskulýðsmála, varðveislu menningarverðmæta, bankastjórum fyrir bankastörf, kennurum kennslustörf, bændum fyrir bústörf og svo framvegis. Allt mikið öndvegisfólk og vel að þessari viðurkenningu komið. Það eru reyndar ekki margar húsmæður þarna eða þá verkafólk eða sjómenn, stöku skipstjóri reyndar en engir hásetar, netamenn hvað þá kokkar en það er sjálfsagt ekkert auðvelt að mæla framlag þessa fólks til þjóðarhags sérstaklega enda hefur það aldrei verið til siðs hér á landi að hampa því þó konur ali upp börn og þvoi bleyjur eða sjómenn leggi líf sitt og limi að veði ásamt fjarvistum frá fjölskyldum sínum. Það þarf klárlega eitthvað meira til að öðlast þakklæti þjóðarinnar.

Erlendum ríkisborgurum er einnig veitt þessi orða og má þeirra á meðal telja hershöfðingja, prótokollstjórar, húsmunaverði, hirðmeyjar, ríkismarskálka, gagnrýnendur, sálfræðinga, hagsýslustjórar ásamt miklu fleira af eðalbornu og háttsettu fólki sem of langt mál yrði upp að telja.

Sjálfur hef ég ýmislegt unnið bæði til sjós og lands, kann ýmislegt og veit margt en er ekki mjög góður í neinu og veit minnst af því sem ég þyrfti að vita.

Á ég einhvern möguleika á að komast í þennan fríða flokk sem með lífi sínu og eftirbreytni hefur skipað sér á bekk Íslands bestu sona og dætra ?

Tæplega. Eftir því sem ég les ofanritað oftar yfir verður mér æ ljósara að líkurnar á því eru hverfandi. Ég er og verð ekki erlendur hershöfðingi eða hirðmey, er ekki prestvígður svo ekki verð ég biskup og trúlega er ég búinn að missa af lestinni í pólitíkinni svo varla verð ég ráðherra héðan af.

Sennilega ætti ég að vera bara þakklátur fyrir að konan og krakkarnir vilja hafa mig á heimilinu og að einhver vill yfir höfuð hafa mig í vinnu og svona almennt reyna að komast í gegnum daginn án þess að verða mér og mínum til minnkunnar. 

Svo finnst ömmu og hundinum ég vera frábær.

 

Athugasemdir

[Gunnar Heiðarsson, 28.8.2010 kl. 08:33]

Skemmtileg samantekt.

Mér finnst þó mikilvægari trú og elska fjöslydunnar en einhver viðurkennig frá þjóðinni eða forseta. Trú og traust hundsins míns er þó sennilega mikilvægust, ég veit að hún er fölskvalaus.

[Heimir Tómasson, 28.8.2010 kl. 16:17]

Einnig má þess geta að ef að þú lítur til baka - þ.e.a.s lengra aftur í tímann - þá tókst nú einhverri ráðskonunni í einhverju sendiráðinu að næla sér í fálkann (ég sá þetta einhverntímann þegar ég fletti mig í gegnum þessa langloku.). Svo þetta er kannski spurning um að setja upp grillhanskana og bjóða hinu opinbera þjónustu sína.

Ef þú yrðir svo póstaður til Rússlands eða eitthvað álíka þá er málið í höfn