Hér er smá hugleiðing.

Manni er treyst fyrir peningum. Hann stelur hluta af þessum pening og notar fyrir sjálfan sig. Athygli yfirmanna hans er vakin á þessu og að ástæða sé til að ætla að hann hafi stundað það um hríð. Yfirmenn hans setjast á rökstóla til að ákveða hvað skal gera.

Nokkrir möguleikar eru í stöðunni. Á að láta sem ekkert sé? Þetta er hinn vænsti drengur, hefur unnið vel og í ágætu vinfengi við nokkra yfirmenn sína. Auk þess er ekki um þær upphæðir að ræða að þær skipti verulegu máli.

 Nei, það gengur ekki því það eru nokkrir yfirmenn sem eru erfiðir og ekki sáttir við að frá þeim sé stolið. Hvað þá? Varla geta menn" ekki gert ekki neitt " eins og segir í auglýsingunni?

Á að reka hann og biðja hann hvergi þrífast? Jafnvel heimta að hann endurgreiði hverja krónu sem hann er grunaður um að hafa dregið sér?

 Kannski.

Kæra hann og komast að því hver skaðinn er og taka afleiðingunum?

Ahh. Það er nú soldið hæpið. Auk þess gæti komið í ljós að menn hafi nú kannski ekki alveg verið vakandi á vaktinni og skrattakollur gæti sloppið.

En að slá tvær flugur í einu höggi? Láta hann fara en þakka honum samt vel unnin störf og tryggja að hann bíði ekki of mikinn skaða af, þessi öðlingur.

Ok. Þetta er það sem við gerum.

 Látum hann hætta og gerum við hann starfslokasamning og látum þessu leiðindamáli svo lokið. Sættum okkur við að hann kunni að hafa stolið meiru en gerum ekki meira mál úr því. Nóg er nú samt. Svo er heldur ekkert varið í að fara að rugga bátnum um of, hver veit hvað kæmi upp á yfirborðið ef löggan færi að vasast í okkar málum.

Einhverjir yfirmanna eru ekki sáttir en þrátt fyrir það er ákveðið af meirihlutanum að kalla þann grunaða inn á teppi, biðja hann um að taka af skrifborðinu sínu og taka við þessu smáræði inn á bankareikninginn sinn, svona til að minnka sviðann af starfslokunum. Meira skuli svo ekki um málið rætt.

Allir ánægðir og geta farið í sumarfrí með góða samvisku. Allavega þokkalega góða. Minnsta kosti ekki verulega laskaða.

En samviskan plagar samt einhverja. Það kvisast út að málum sé ekki vel komið í félaginu. Almennir hluthafar vilja að fá að vita hvað fór úrskeiðis. Smám saman skýrist málið og fleira fréttist. Menn lyfta brúnum, horfa hver á annann og velta fyrir sér hvort allt sé komið fram. Spurninga er spurt og fljótlega kemur í ljós að yfirmenn flestir eru eitthvað feimnir við að ræða þetta, telja það ekki þess vert að vera að hræra í einhverju sem búið er að ákveða og að auki komi þetta engum öðrum við. Almennir eru ekki sáttir og knýja fast á um svör. Eðlilegar vakna spurningar eins og hversvegna er málið allt ekki rannsakað, hvers vegna er maðurinn leystur út með starfslokasamning þegar hann er grunaður um misferli.

Enn er beðið svara.

Hér er hugmynd.

Launþegasamtökin ( og hugsanlega fleiri samtök ) í breiðri samstöðu senda frá sér eftirfarandi yfirlýsingu:

Öllum pólitískt kjörnum fulltrúum almennings til lands og sveita, alþingismönnum, ráðherrum, bæjarfulltrúum og öðrum æðstu embættismönnum þjóðarinnar er hér með boðið að mæta á sameiginlegan fund sem haldin verður yfir eina helgi þar sem farið verður yfir helstu atriði núverandi stjórnarskrár og skoðað hvernig embættisverk síðustu tíu til fimmtán ára samræmast henni auk þess sem boðsgestir verða fræddir um ýmis mál sem snúa að almennu siðferði, ekki endilega útfrá refsilögum, heldur að þeim verði kynnt út á hvað siðferði gengur og hvernig unnt er að samræma það stjórnmálastarfi og stjórnsýslunni almennt. Þarna koma að helstu hugsuðir og kennimenn okkar íslendinga á þessum sviðum auk fræðimanna erlendra sem voru búnir að vara okkur við en voru fordæmdir fyrir vikið. Vonandi ná þeir eyrum manna núna.

Samkundunni verður stjórnað af einstakling sem nýtur trausts meirihluta þjóðarinnar ( Páll Hreinsson til dæmis ? )

Þar sem þessir aðilar hafa ekki borið gæfu til að fara í þessa vinnu sjálfviljugir er ekki óeðlilegt að almenningur sameinist um þessa kröfu.

Sú krafa er gerð á flesta aðra hér á landi að þeir fari eftir lögum og siðferðilegum viðmiðum og mönnum sjaldnast gefið sjálfdæmi um eigin sök eins og stjórnmálamenn leyfa sér að gera.

Haldin verður skrá yfir hverjir mæta eða mæta ekki, haldið utan um eðlileg forföll svo sem veikindi eða nauðsynlegrar fjarrveru í þágu landsins og mun þessi skrá gerð opinber um leið og boðað er til þingkosninga.

Launþegasamtökin áskilja sér rétt til að leita skýringa á fjarveru boðsgesta ef hún er ekki skýrð með eðlilegum hætti.

Það sem fram kemur í rannsóknarskýrslu alþingis sem lögð var fram 12. apríl sl. er áfellisdómur yfir stjórnmálastéttinni fyrst og fremst. Fleiri aðilar fengu slæma útreið svo sem stjórnendur fjármálafyrirtækja og ýmsir aðilar sem sinna áttu eftirlitshlutverki en stjórnmálamennirnir eru þeir einu sem starfa beint í umboði almennings og því þeir einu sem við almenningur getum hugsanlega dregið til ábyrgðar og gert kröfur á að horfi í eigin störf og afleiðingarnar. Embættismenn sitja í stöðum sínum sem þjónar almennings ( sem greiðir launin þeirra og sér þeim farborða töluvert ríflegar en hann hugsar um sjálfan sig, að lokinni starfsævi ) og því ekki óeðlilegt að þeir séu einnig teknir með í hóp stjórnmálamanna.

Það eru svo annar vettvangur þar sem aðrir sem ekki stóðu sig þurfa ( vonandi ) að svara til saka.

Nánast algert vantraust sem stjórnmálamenn njóta í dag er bein afleiðing af því hvaða stefna var tekin í kjölfar skýrslunnar frægu. Í stað þess að setjast til hliðar og viðurkenna vanmátt sinn og mistök þá stóðu menn keikir og sóru af sér alla vitneskju um neitt vafasamt eða menn í besta falli báru fyrir sig vankunnáttu.

Nú er það svo samkvæmt íslenskum lögum og almennu siðferði að það telst refsivert eða ámælisvert að standa hjá og vekja ekki athygli á eða grípa inn í ef menn verða vitni að refsiverðu athæfi. Menn hafa verið sóttir til saka um slíkt.

Vankunnátta, ölvun eða heimska er ekki tekið gilt sem afsökun í dómi.

Um það eru mörg fordæmi.

Þetta er nú bara hugmynd en mér þykir hún góð og má því til með að deila henni með öðrum.

Ástkærir leiðtogar vorir heilög Jóhanna af Samfó og St. Sigfússon af VörGum.

Það er af dýpstu auðmýkt og af hreinum huga sem vér berum upp tilfallandi bænakvak vort í von um að þér finnið í göfugu hjarta yðar þá náð að líta til oss með velþóknun, lítilmagnans sem nú á fátt eftir nema fyrningar frá því í fyrra og litla von um bjartari framtíð.

Vér biðjum bænarinnar sem þér kennduð oss af visku yðar æ ofan í æ en ekkert verður oss til bjargar.

" Þetta reddast, þetta reddast " kyrjum vér í kór dagana langa en okkur finnst eins og vér höfum verið yfirgefin, oss líður sem einmana reköldum utan siglingaleiða en ekkert verður til að gleðja augu vor, aðeins grátt tómið og í besta falli einn og einn farfugl á leið til London eða Tortola.

Lengi höfum vér nú beðið bjargræðisins sem þér af náð yðar lofuðuð oss fyrrum en einhverra hluta vegna þá hefur það farið fram hjá oss lítilmagnanum á leið sinni út í hinn stóra heim. Oss tekur í hjartastað að verða vitni að flugi fuglanna án þess að þér getið með nokkru móti haft þar áhrif á þó þeir fljúgi með bjargráðin í klóm sínum, yður og öllum velhugsandi mönnum til hryllings og armæðu. Þeir virðast eitthvað svo frjálsir og tígulegir á ferð sinni um himingeiminn, lausir við daglegt streð og áhyggjur af velferð sinni og unganna sinna.

Meðan sitjum vér í kuldanum og grátum yfir hungri barna vorra og bensínlausum bílnum. Engin Stöð tvö og sum af oss hafa eigi til útlanda komið í tvö ár sökum fátæktar og harðinda þeirra sem nú yfir oss dynja.

Sú ógurlega óværa og óguðlega ribbaldar af kyni Bankamanna gera reglulega strandhögg í byggðir vorar og valda búsifjum miklum og virðist ekkert til varnar. Vér höfum ráðið oss skykkjuklæddar hetjur lagabókstafsins með miklum tilkostnaði en allt kemur fyrir ekki. Eyðingin vex og vex. Skjaldborg sú sem yður, af óendanlegri náð, þóknaðist að lofa að slá kringum byggðir vorar hefur ekki reynst þessum arga kynþætti nein fyrirstaða og einnig verðum vér að bera oss illa undan skattheimtumönnum yðar sem vér þó vitum að ganga harðar fram en þér hafið heimilað.

Vér vitum og treystum að þér, hið eðalborna kyn sem kennir sig við þá æðstu tík, Pólitík, lítið til oss með velþóknun og grípið til þeirra bragða sem þér hafið áður beitt fyrir yður á erfiðum stundum og ávallt hafa gefið góða raun. Vér vitum um annir yðar og oss þykir sárt að ónáða yðar velborinheit með svo lítilsigldu kvaki en verði ekkert að gert mun land vort smám saman verða óbyggilegt og sú gamla þjóð sem hér hefur kúrt frá alda öðli, gegnum hafísár og harðindakafla, eldgos og jarðskjálfta, ánauð og hungur, mun deyja út eða hverfa í haf þjóðanna. Eftir munuð þér ríkja yfir auðu skeri og engan fýsa hér að koma en aðeins verða til sem Grýla fyrir börn og fyrirmynd hrellimyndum gerðum í borg hins heilaga viðar í ævintýralandinu USA.

Megi góður guð vaka yfir velferð yðar og barnanna yðar svo ekkert illt megi yfir yður eða ætt yðar ganga að eilífu.

Ég er þolinmóður maður. Satt að segja þá er ég þekktur fyrir hve þolinmóður ég er og seinþreyttur til vandræða. Konan mín pirrar sig að vísu stundum á þolinmæðinni t.d. finnst henni með ólíkindum hve þolinmóður ég er gagnvart upvaskinu, hún skilur ekki að mér liggur ekkert á, mér finnst allt í lagi þó ég klári kaffið mitt og blöðin og kíki jafnvel á bloggið áður en ég vind mér í húsverkin en ég tek aðfinnslum hennar af stakri ró og strýk henni um huppinn og þá fer hún bara út til að róa sig og ég klára að hvíla mig áður en ég vaska upp sæll og glaður. Málið dautt.

Og ég á nær ótakmarkaða þolinmæði gagnvart gömlum konum fyrir framan mig í biðröðinni þó þær þurfi að telja upp úr buddunni sinni eða bílstjórum sem aldrei hafa náð fyllilega tökum á að keyra bílinn sinn innan um aðra í umferðinni. Allt þetta læt ég yfir mig ganga og hugsa gjarnan sem svo ( um leið og ég brosi skilningsríkur )  að hver verði nú að eiga með sig og nógur sé nú tíminn.

Þolinmæðin hefur oftar en ekki reynst mér vel. Hún hefur dugað vel á fólk sem hringir og vill selja mér eitthvað. Ég hef komist að því að þolinmæðin, sem kostar mig ekki neitt, er þessu fólki nokkuð dýr því meðan þau eru að reyna að sannfæra mig um ágæti vöru sinnar þá eru þau ekki að selja einhverjum sem hefur minna úhald eða þolinmæði en ég. Það hefur tekið þetta fólk dálítinn tíma að fatta þetta en flest eru búin að átta sig og því vegna er ég nú nánast laus við þessar hringingar frá ákveðnum aðilum sem sáu í mér nokkuð örugga tekjulind áður en ég breytti háttum mínum. Hinsvegar á ég orðið töluvert af bókum sem ég hef í einhverju bríaríi fengið lánaðar á árum áður því þolinmæði mín er úthaldsbetri en minni vina minna.

Það eina sem hugsanlega raskar ró minni og reynir á þolinmæðina eru stjórnmálamenn. Ég veit ekki alveg hvað það er sem fer svona í mig en einu skiptin sem ég þarf verulega taka á og vara mig á þrýstingnum er þegar stjórnmálamenn koma fram í fjölmiðlum og tala heil ósköp um ekki neitt. Mér er meinilla við að láta ljúga upp í opið geðið á mér og ég er enn ekki búinn að fyrirgefa þeim að hafa mig að fífli um síðustu kosningar. Auk þess að vera þolinmóður þá er ég örlítið trúgjarn þegar kemur að fólki í opinberum stöðum. Einhvernveginn þá er maður alin upp í þeirri trú að því hærra sem menn eru í þjóðfélagsstiganum þá sé trúverðuleiki þeirra meiri. Hver vill til dæmis trúa því að þingmaðurinn hans gangi um ljúgandi ? Ekki ég, svo mikið er víst !

Og þó ég sé seinþreyttur til vandræða og flestum mönnum þolinmóðari þá verð ég að viðurkenna að stundum örlar á pirring í huga mínum. Ég fæ semsagt ekki séð að neitt gangi að uppfylla loforðin sem mér voru gefin fyrir um það bil tveimur árum um Nýtt Ísland þar sem allt væri upp á borðinu og allir myndu una glaðir við sitt, sekir menn dregnír fyrir dóm, hæfileikalausir stjórnmálamenn sneru sér aftur að líffræðinni eða fiskræktinni eða fé yrði sótt til baka í vasa fjárglæframanna og unnið markvisst að því að hífa okkur upp úr drullupollinum.

Ekkert af þessu er að rætast og þolinmæðin er verulega farin að minnka.